Toen we het allereerste kernteam bijeen riepen (september 2019, het kernteam is de beleidsploeg die de academie doet reilen en zeilen) schreven we grote bladen vol met alles dat we op onze school voor muziek en woord wilden zien gebeuren. En één van deze zaken was: de orkestwerking nieuw leven inblazen. Omdat er bij het spelen in orkesten heel wat te leren valt, heel wat te beleven. Omdat daar ook veel goesting in muziek ontstaat. Omdat daar samengewerkt wordt, samengespeeld met andere mensen met andere instrumenten. Omdat daar banden worden gesmeed tussen mensen. We zagen dat toen we onze grote projecten in het verleden organiseerden, zoals het laatste “Olaf in Tokapa”: leerlingen praten daar nog jaren over na, zijn blij er deel van te hebben uitgemaakt, en houden er een hoop nieuwe kennis én kennissen aan over.

Toen kwam corona, en van orkestspelen was plots geen sprake meer. Mondjesmaat konden we in kleine groepjes herbeginnen. Toch werden de eerste steentjes de voorbije jaren gelegd, en werden deelorkesten gevormd. Een nieuwe big band zag het licht, en ook de strijkorkesten en het blaasorkest Cité Moderne groeiden gestadig in grootte, goesting en niveau.

Vorig jaar begon het zo hard te kriebelen dat we wel een plan moesten smeden.

We zijn met wat collega’s gaan samen zitten om iets te verzinnen waar iedereen bij zou willen zijn. Waar collega’s samen aan de slag gaan, waar leerlingen zich in een groter concept engageren, groter dan de instrument-les, groter dan de ensemble-les. Iets met onze orkesten.

“Dans” was het woord dat uit deze brainstorm kwam bovendrijven. Na de gedwongen pauze had iedereen meer dan goesting in een fuif, zin om de benen in de lucht te gooien.

“Dans” is overigens ook iets universeels, door de eeuwen heen is er dansmuziek geschreven, in verschillende genres vind je dansmuziek: van de Weense wals tot de Argentijnse tango, van de Pavane uit de barok tot de Techno van vandaag (of is dat ondertussen alweer van gisteren?).

Het thema dreef dus al snel boven water, we zouden werken rond ‘Dansmuziek. En ook leerlingen uit de woordklassen zouden betrokken worden, om de link te leggen met het publiek, om hen als het ware rond te leiden in de wereld van orkest en beweging.

Alleen, wij zijn muzikanten en acteurs, en geen dansers. Dus daar moest hulp worden gezocht. We vonden Koen Augustijnen, gerenommeerd choreograaf/theatermaker, bereid om ons bij te staan, om van ons “orkest-project" een theatrale bewegende ervaring te maken.

Bij aanvang leek de KVS, na Olaf in Tokapa, opnieuw bereid ons te ontvangen, maar dat werd recent afgeblazen wegens grote besparingen. We verhuisden ons feestje dus noodgedwongen naar onze eigen feestzaal in SAB.

Inspiratie vonden we oa in “American Utopia” van David Byrne, een Broadway -show waarin het orkest mee beweegt, danst en speelt tegelijk. Daar willen we stiekem iets van in onze voorstelling steken. En inspiratie haalden we ook uit de hit van landgenoot Stromae (Alors on Danse, dat zijn naam leent aan ons project) en het hilarische filmpje van Stromae en de Franse acteur Jamel Debbouze, waarin Debbouze Stromae helpt om dit nummer beter te componeren. https://www.youtube.com/watch?v=yXglp-lvBbI

Et voilà: “Alors on danse” was geboren: twee strijkersensembles olv Yumika & Liesbeth, ons blaasorkest Cité Moderne olv Mo, het slagwerkensemble olv Jacob, het gitaarorkest olv Jona, de bigband olv Tim, het fluiten-ensemble Tutti Flutti olv Nathalie, de accordeon-klas olv Gwen, enige drummers olv Toon en speciaal voor dit project opgericht de SAB-straatfanfare (wie verzint een leuke naam?). En geen orkest, maar ook de producing-afdeling olv Lise brengt wat gesampled materiaal ten berde.

Elk orkest speelt uit eigen repertoire. En drie keer komen alle orkesten samen om Night oh Night, een instrumentaal werk van Walter Hus te spelen, Ten Dans, een popnummer uit de jaren 90 van De Legende (een arrangement van Chris Carlier) en uiteraard Alors on Danse van de meester zelf, als klap op de vuurpijl. Acteurs nemen het publiek op sleeptouw in deze wondere wereld. En als de orkesten gaan bewegen, als wij de moed bijeen rapen om van onze stoel af te komen, hopen wij, luidop, dat het publiek zich ook niet zal kunnen inhouden om te ‘bougeren’.

Omdat we graag een blijvende herinnering willen aan dit project, vonden we documaker Hugo Geervliet van Gene Cinema bereid een reportage te maken.

Zo, nu weet u waarom wij u zeer hartelijk welkom heten op zaterdag 13 mei in de Gemeentelijke Feestzaal te SAB. We spelen die dag met onze orkestleerlingen 3 voorstellingen (nm en avond, precieze info volgt nog). En we verwachten u!

Chris Carlier

December 2022